9 miesięcy

Dziewięć miesięcy, jak ciąża to trwało. Jakieś dziewięć miesięcy, żeby spojrzeć za okno bez bólu oczu. By przegryźć to wszystko w sobie. Nie żartuję, na prawdę, mniej więcej tyle czasu zajęło mi przyzwyczajenie się do Polski. Prawie rok. I oczywiście, że wciąż tęsknie za Holandią. Za czym? Najbardziej za tym, czego tu nie mogę znaleźć. Za ceglanymi domkami, za równymi chodnikami (za chodnikami, na których auta nie parkują!), za rowerami, za klekoczącymi starymi rowerami, na których tłumy co dzień jadą do pracy, do szkoły, na uczelnie, na jakiś sport. Za ludźmi trzymającymi się za ręcę na tych rowerach, za pozdrawianiem się radosnym 'Hoi!'. Za ładem i porządkiem. Za tym, że o 9 Holender jest w pracy, a dzieci w żłobkach, że o 19 te dzieci idą spać, a o 10.30 jest przerwa na kawę. Za sklepami tęsknię... aa no nie spodziewałam się, że będę tęsknić za takim Albert Heijnem i nie mogę do dziś znaleźć odpowiednika w Polsce (mimo przesytu w ilość sklepów, sklepików itd.). Taak, tak, różnica w jakości produktów też jest i to nie bujda, serio ta sama kawa w Polsce a w Holandii jest nie do porównania. No więc tęsknie też za zapachem kawy na klatce schodowej, ale w zamian teraz wiem co który sąsiad je na obiad ;) 

Narzekamy w Polsce na wiele, ot taka mentalność, jak nie boli to nie żyję. Ale jednak...

Służba zdrowia polska kuleje. System do bani, kolejki do rejestracji, dodzwonić się nie idzie. Ale gdy już Ci się uda, to idziesz. Pani w recepcji nie diagnozuję Ci choroby przez telefon i nie decyduje za Ciebie, czy aby na pewno powinnaś widzieć się z lekarzem. Gdy już się dostaniesz do pediatry, to jest dla mnie wciąż jeden wielki zachwyt. Że lekarz ma do dziecka podejście, że miły jest po prostu. Że bada delikatnie. Nie chcecie wiedzieć jak wyglądało badanie gardła u naszego starego Holendra. Jagoda zaczynała płakać, gdy tylko otwierał drzwi do gabinetu. I co z tego, że wychodził z uśmiechem, rękę wyciągał na przywitanie. I zawsze to samo:

- Niemowlę gorączkuje od trzech dni, 39C. 

- Czego Pani ode mnie oczekuje?
- Hmm, no może by ją Pan zbadał? Osłuchał... może?? 
- Aa, ok, mogę... 

Teraz to jest pełen serwis i pełne badanie za każdym razem i naklejki dzielnego pacjenta i przemiła pogawędka i co najważniejsze Jagoda wchodzi i wychodzi z uśmiechem na ustach.. och, ach!* Jasne, gabinet wygląda paskudnie. Stare meble, stare biurko. I w pewnym sensie do całej Polski to się odnosi.. dość paskudnie, ale to podejście, ta swojskość, łatwość w kontakcie i brak uprzedzeń. 

Gdy pierwszy raz byłam u tego starego Holendra, od wejścia z uśmiechem powiedziałam, że nie mówię po holendersku. A on na to, że nie mówi po rosyjsku. Zatkało mnie, eee, ja też nie mówię po... ech. Zmienił podejście dopiero, gdy dowiedział się co robię w Holandii...  

Wierzę, że ten powrót pomimo wielu trudności, ma sens. Daleka jestem od zachwytu i zachwalania Polski pod niebiosa, ale to za czym tęskniłam i do czego chciałam wrócić - mam. Po drodze straciłam parę rzeczy, o których nie wiedziałam, że są dla mnie ważne. I to było i jest trudne. Ale w zamian dostaję coś innego, nowe doświadczenia i uczę się tego kraju od nowa, każdego dnia.

g.

* Muszę dopisać. J była mocno chora ostatnio (oo tak, zastanawiałam się jak będzie z Jej odpornością po przeprowadzce, ale to temat na osobny wpis). Byliśmy trzy razy u pediatry, w tym dwa na nocnym/świątecznym dyżurze. Trzy różne diagnozy. I antybiotyk dopiero przy trzeciej wizycie. Iście holenderskie podejście! No, prawie... Bo takiej ilości pseudo-leków jeszcze w domu nie miałam. 

PS. Od wakacji mam w szkicach wpis o polskich przedszkolach, o naszych różnych podejściach. O metodzie prób i błędów. Ktoś ciekawy?